Het werk van reinier
kenmerkt zich door verschillende elementen, het bestaat bijna altijd
uit gevonden materiaal. De materialen worden een nieuw leven ingeblazen
en worden op een totaal andere manier ingezet, het wordt niet
gerecycled maar geupcycled. De nostalgische kracht van het materiaal
wordt zo weer op een nieuwe manier gebruikt, samen met andere
ingredienten maakt het een nieuwe verbintenis of een nieuw verhaal.
Van de werken komt een sterke technische uitstraling maar heeft ook
wortels in de natuur. Dit komt door reiniers fascinatie voor de natuur
om zich heen en de groeivormen die daar groeien. De natuur of het
milieu is de grootste leermeester op het gebied van duurzame upcycling,
groeivormen en leefmanieren passen zich altijd aan in de omgeving, dit
is een doorgaande cyclus. Dit probeerd Reinier in zijn werk ook te
laten zien, het past zich aan, vergaat, gebruikt het oude en is in
ontwikkeling of ontwikkeld tot iets anders.
De tegenwoordige natuur
waar de mens in leeft kent ook verschillende stadia. Het wordt gebouwd,
gebruikt en weggegooid of afgebroken. Het komt al dan niet in een
andere cyclus terecht waar het wegrot of gedowncycled wordt. Het
stadium van vergankelijkheid is waar allerlei nieuwe vormen en
mogelijkheden liggen, de chaos van puin en onderdelen is de
voedingsbodem voor het werk.
Zo heeft de schoonheid van machines
een grote aantrekkingskracht. De mens kan nu eenmaal niet meer zonder
apparaten. Apparaten van vroeger hebben iets extra's, ze zijn nog
gemaakt met een oog op schoonheid en ze gebruikten duurzamere
materialen. Kwaliteit voor kwantiteit. Werk werd ambachtelijk
uitgevoerd door de ambachtsman, deze had een grote kennis op zijn
vakgebied en dit is kennis wat tegenwoordig steeds verder weg zakt.
Tegenwoordig moet het snel en makkelijk. Vakkundig gemaakte dingen
hebben een schoonheid tot in het detail, dit is ook voor mij een
streven, zo goed en zo kwaad het kan. Vakmanschap van jaren ervaring is
moeilijk te evenaren.
Wereldbewustzijn en daarmee bewust leven horen ook bij de thema's, wij
wonen op de aarde en brengen veel veranderingen teweeg, duurzaamheid is
het belangrijkst voor onze wereld.
Hiermee komt de kritiek uit het werk ook tot stand, door duurzamer te
leven, werken en omgaan met de omgeving is het plezier en de ervaring
wat we terug krijgen ook van een fijnere kwaliteit. De werken leven
door de inzet van beweging, geluid of motoren. Het gevoel wat geluid
kan geven is onlosmakelijk verbonden met het werk en dringt door tot de
bezichtiger, het spreekt sneller dan wat de ogen zien. Samen komt het
tot een overkoepelende ervaring van het beeld. Zo is ook de geur een
belangrijk aspect maar minder vaak ingezet.
Ik vraag me af hoe de wereld eruit had gezien als mensen de kwaliteit
in het oog hadden gehouden. Er is een omslag geweest dat bedrijven een
te grote macht verkregen en op zo een manier mensen lekker hebben
kunnen maken voor onnodige spullen dat de vraag naar kwalitatief werk
vergaan is. Het leven zit vol met onnodige gadgets, tijdverdrijvers
waardoor de 'consument' op een artificiele manier klein gehouden wordt.
Worden zo de moeilijker te bereiken dromen, idealen niet aan de kant
gezet?
Ik vraag aan toeschouwers zich open te stellen naar vragen die
moeilijk te beantwoorden zijn. Een detail van een werk kan voor iemand
genoeg zijn om zich open te stellen naar zijn geschiedenis en geeft een
opening naar het beeld, een surrealistische werkelijkheid waar de
zintuigen en de geest de wereld vormen. Vanuit een punt ontstaat het
verhaal, een universeel verhaal met legio entries en verlopen. Zo heeft
elke toeschouwer een eigen interpretatie en ben ik slechts de verkenner
naar het universele. Net als de wereld om ons heen, het ene wordt in
gang gezet door het ander wat op zijn beurt in gang is gezet door iets
anders. Hierdoor ontstaat eenheid,